Rozdział 3

 Heyy ^.^

Oto kolejny rozdział . Mam nadzieję, że się spodoba i nie zanudzam dłużej . ;)

Chciałabym prosić jeszcze o komentarze, które motywują do dalszego pisania, jakkolwiek banalnie to brzmi :3
aa i tak, oto blog, który polecam całym swoim serduchem :
  http://shouldletyougo.blogspot.com/p/rozdziay.html   <3
Miłego czytania

 No chyba sobie żarty robi! Chociaż nie powiem, nie mogłem o nim zapomnieć i już nawet nie chodzi o tą noc. Przez cały czas wpatrywałem się w niego jak w jakiś obrazek. Na pewno musiał to zauważyć, zresztą już dwa razy mnie na tym nakrył. Zmiąłem natychmiast kartkę i wyrzuciłem do kosza znajdującego się tuż za mną. Wyglądałem przez okno, by Zayn nie zorientował się, że to jemu poświęcam całkowicie uwagę na tej lekcji. Po chwili znów dostałem małą karteczkę. Och, romantyczne … bardzo … czujecie sarkazm, no nie? Otworzyłem ją ukrywając swój aktualny stan – czyli ciekawość. ‘ Przyznaj, że podobało Ci się . odp ;) ’ ŻE CO PROSZĘ?! No chyba raczej NIE! Naprawdę wielce podobała mi się noc w której zostałem zmuszony do stosunku z mężczyzną. Taaak, pewnie tak teraz sobie myślał. Zdecydowałem, że nie odpiszę. Nie dam mu tej satysfakcji. Łohoh, taa Horan mistrz. Dokładniej to wzbudziłoby tylko podejrzenia u Liama, a tego raczej nie chciałem. Ponownie zmiąłem kartkę i wróciłem do lekcji a bardziej do wyglądania przez okno. Ćwiczyły tam nasze cheerlederki, więc miałem na co popatrzeć, bo w przeciwieństwie do szanownego Zayna Malika nie jestem gejem. Chyba… NIE! Ja na pewno nim nie jestem, ani Bi. Poczułem jak Liam szturchnął mnie łokciem wskazując na kolejną karteczkę od mulata. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej wyrzuciłem ją bez uprzedniego zaglądania do środka i trochę podenerwowany całą tą sytuacją postanowiłem wrócić do wyglądania przez okno, by opanować swoje nerwy. Do końca lekcji nie dostałem już żadnej kartki od Zayna – przynajmniej obyło się bez morderczego spojrzenia Liama, który od samego początku bacznie przyglądał się całemu zajściu. W końcu Zayn, Zayn Malik – czarny charakter zajmujący pozycję lidera z typowym szkolnym gangu. Pisze ze mną – Niallem Horanem – chłopakiem, który jest niczego nie wyróżniającym się sobie nastolatkiem. Tylko dzięki Eleanor byłem bardziej zauważalny w tej szkole. Wracając do naszego Bad Boya, czy tylko ja zauważyłem ten fakt, iż mulat przy loczku jest … inny? Tak, kiedy jest sam z Harrym nie ukrywa się pod maską bezuczuciowego terrorysty. Czyżby złe towarzystwo tak na ciebie Zaynie wpływa? Horan, weź się opanuj człowieku, za dużo myślisz.. Tak , zdecydowanie za dużo.

Nadszedł w końcu upragniony dzwonek na przerwę. Co prawda długo oczekiwanego przez moją osobę. Zabrałem wszystkie swoje rzeczy z ławki i włożyłem, chociaż lepszym określeniem byłoby wrzuciłem, do plecaka po czym natychmiast wyszedłem z sali. Do końca dnia starałem się unikać rozmowy z Liamem oraz szanownego pana Malika, choć z tym drugim było o wiele prościej. Nie, że Liam zadręczał mnie swoimi prośbami to, bym mu odpowiedział w końcu na jego pytanie, tylko po prostu Zayna gdzieś wcięło. Od tak sobie zniknął. Przez kolejne przerwy nigdzie go nie mogłem dostrzec, przez co byłem lekko zaniepokojony. Boże Horan, przecież go unikasz i nagle się o niego martwisz.

~***~

         Kolejny tydzień bezsensownych zajęć w szkole ociekał monotonią. Zawsze to samo. Miałam ochotę rzygać już z tego powodu. Liam na szczęście już dawno pozostawił temat widząc, że nie miałem najmniejszej ochoty opowiedzieć co się stało. Nie pałałem się opowiedzieć mu, jak to zostałem bezkarnie wykorzystany przez chłopaka, z którym widujemy się w szkole. Więc pewnie teraz interesuje was, co z Zaynem? Zachowuje się tak, jak przedtem. Nie zwraca na mnie najmniejszej uwagi, jakby to co robiliśmy, albo bardziej to co on mi zrobił pomimo moich sprzeciwów, było czymś absolutnie normalnym. Widząc jego zachowanie nawet ja powoli wracałem do poprzedniego życia, który nijak mi się nie podobał, ale było już o wiele lepsze niż całodobowe zawracanie sobie głowy Zaynem. Pomimo kilku niewyjaśnionych spraw m.in. kto ozdobił pięknym napisem moją szafkę, wszystko wracało do normy. Napis ten został zamalowany farbą w innym odcieniu zieleni niż kolor szarki, przez co nadal przypominał mi, iż widniało tam słowo ‘pedał’.  Ale lepsze to niż nic. Nagle z moich rozmyślań wyrwał mnie głos przyjaciela.

            -Niall – powiedział zachrypniętym głosem zatrzymując się tuz przede mną – dlaczego nic nie powiedziałeś mi o Zaynie? – spytał z lekkim rozczarowaniem, który zdawał się dominować w głosie szatyna. Serce momentalnie stanęło mi w gardle a po moim ciele przechodziła raz fala gorąca, zaś następnym razem zimna. W mojej głowie gromadziło się coraz więcej pytań, którymi miałem obsypać Liama oraz niepokój z nimi związane. Otworzyłem usta, by odpowiedzieć pytaniem na pytanie, nad którym długo myślałem analizując wszystkie ‘za’ i ‘przeciw’, przecież w końcu nie miałem pewności, czy nastolatek wie wszystko, czy zna skrywaną prawdę. Stałem jeszcze przez chwilę z nieokreśloną miną twarzy, aż zdołałem wydusić z siebie kilka, chyba najbezpieczniejszych słów. Chciałem mieć pewność, czy aby na pewno wie wszystko.

            -Czego się dowiedziałeś? – stałem obserwując reakcję Liama, który z minuty na minutę był bardziej podenerwowany.

            -Jak to czego?! Niall, dlaczego mi tego nie powiedziałeś? – krzyknął w moją stronę. Wkurzony Liam to naprawdę rzadkie zjawisko. Spojrzałem w jego ciemne oczy, by dotarło do mnie, że i również kojące tęczówki przyjaciela są przepełnione gniewem. Przytłaczał mnie jego wzrok, zwyczajnie w świecie się wstydziłem. Oparłem się o ścianę spuszczając głowę a ręce chowając do kieszeni granatowej bluzy. Przełknąłem gulę w gardle znów spoglądając w oczy chłopaka.

            -A co by to zmieniło, gdybym ci powiedział? – posłałem mu spojrzenie, w którym chciałem dać mu do jasno do zrozumienia, że nie miałem ochoty dłużej ciągnąć tej krępującej rozmowy, następnie znajdując ciekawy punkt w oddali zatłoczonego szkolnego korytarza.

            -Niall, jesteśmy przyjaciółmi i pomimo tego, że nic by to nie zmieniło, powinniśmy mówić sobie o takich rzeczach – znów podniósł na mnie głos. Pomimo coraz większej ochoty przywalenia mu w jego twarz powstrzymywałem się. Ciekawiło mnie jedno…

            -Od kogo się dowiedziałeś? – spytałem. Nastolatek również oparł się plecami o szarą ścianę, rezygnując z wytykania moich błędów i przechodząc do normalnego, starego Liama, który zawsze tłumił gniew w sobie załatwiając sprawę bardziej pokojowo. 

                -Rozmawiałem dzisiaj z Harrym. I on myślał, że ja wiem i Zayn powiedział kilku osobom, że spaliście razem.

            -Spaliśmy?! Liam, on mnie zgwałcił! – chłopak momentalnie się wyprostował, stanął przede mną gestykulując rękoma i mrużąc oczami niedowierzając moim słowom.

            -Czekaj, czekaj… Że co?! – wywróciłem oczyma. Przynajmniej dowiedział się prawdy. Czyli albo Zayn podał złe informacje Harremu, albo ten wmówił jakąś głupią historyjkę Liamowi – czyli chcesz powiedzieć, że nie jesteś gejem?

            -NIE! – odpowiedziałem na bezsensowne pytanie, a bardziej krzyknąłem na całe gardło.

            -I jeszcze chcesz mi powiedzieć, że Zayn wykorzystał cię seksualnie ?

            -Tak Liam, to się nazywa gwałt. – ponownie wywróciłem oczyma widząc zmieszanie na twarzy przyjaciela. Stał przede mną niedowierzając słów, które przed chwilą padły z moich ust.

            - Czyli nie jest tak, jak inni mówią o tym … - nie dane mu było skończyć, bo natychmiast oderwałem się od ściany stając twarzą w twarz z dalej zdezorientowanym nastolatkiem.

            -Zaraz.. Że co mówią? Kto tak mówi? – podniosłem głos wchodząc mu w jego monolog, który wierzcie lub nie, mógłby trwać w nieskończoność nie dochodząc do żadnego racjonalnego wytłumaczenia tej całej sprawy.

            -Podobno mu obciągałeś – zarumieniłem się na słowa, które wypowiedział wręcz półszeptem. To była prawda, ale skoro zostałem do tego zmuszony nie powinien to tuszować i opowiadać coś takiego. W ogóle nie powinien mówić komukolwiek o tym, nawet gdyby nie odbiegało w najmniejszym szczególe od prawdy. To żenujące, ta sytuacja jest żenująca. Ciekawe co inni sobie o mnie pomyśleli. Liam dalej kontynuował swoja wypowiedź.

            -Harry mówił, że podobno śliniłeś się na widok Malika już od początku i wręcz rzuciłeś się na niego podczas imprezy.         

            -Że co proszę?! On chyba sobie jakieś żarty stroi. I co, wszyscy inni tez tak myślą, co? – krzyknąłem na nic nie winnego Liama. Jego wzrok utkwił na jednym punkcie znajdujący się za moimi plecami. Odwróciłem się, by sprawdzić, co tak bardzo go zainteresował, że woli skupiać uwagę na tym, niż na rozmowie ze mną. Zauważyłem postać otoczoną wianuszkiem dziewczyn, ubraną w granatową bejsbolówkę i czarne rurki z idealnie ułożonymi włosami. Pomimo, że postać ta stała tyłem do mnie i w odległości kilku metrów, od razu rozpoznałem, że to Zayn. Natychmiast rzuciłem się w jego kierunku. Będąc tuż za nic szarpnąłem za jego rękaw, a gdy ten się odwrócił wymierzyłem cios w jego jakże idealną twarzyczkę. Upadł pod moim uderzeniem trzymając się za wymierzony policzek. Nie sądziłem, że mam w sobie tyle siły, by powalić Zayna Malika na ziemię. Nagle wokół nas utworzył się krąg nastolatków rządnych krwi i śmierci. Przynajmniej ja tak to odebrałem widząc ich twarze. Mówiąc szczerze troszeczkę się ich wystraszyłem. Zaczęli wykrzykiwać nasze imiona motywując nas do walki. Zayn oparł się jedną ręką o ziemię a drugą masował obolały policzek. Ojj chyba zostanie siniaczek, biedaczku. Poczułem szarpniecie za moje ramię i nim się odwróciłem wszystkie głosy nastolatków ucichły szybko odsuwając się od nas. Jak mogłem się tego spodziewać, zauważyła nas dyrektorka i z czego co zdążyłem odczytać zanim przybrała koloru purpurowego ze złości, była zawiedziona moją osobą. Jeszcze nigdy nie biłem się w szkole, unikałem przemocy a tutaj taka sytuacja. Ale chyba każdy zrobiłby tak szarpany gniewem i nienawiścią do drugiej osoby, no nie? Kazała pozbierać się Zaynowi z ziemi i obaj mieliśmy zgłosić się do jej gabinetu. Z usatysfakcjonowaną miną pewnie przeszedłem obok Liama, który skrzyżował ręce i z potępiającym wzrokiem próbował mnie udusić. Zayn szedł za mną cały czas krzywiąc się gdy dotykał swój policzek a każdy przepuszczał nas przez zatłoczony korytarz. Kiedy znalazłem się przed gabinetem dyrektorki mina mi zrzedła zatrzymując się, by poczekać aż to mulat wejdzie pierwszy. Spojrzał na mnie a wolną ręką naparł na klamkę otwierając tym samym drzwi.  Dyrektorka siedziała już w środku i wskazała na wolne krzesła, byśmy również usiedli. Chyba szykowała się długa rozmowa, chociaż nie jestem pewny. Jeszcze nie byłem ‘na dywaniku’ więc skąd mam wiedzieć ile to może potrwać. Zająłem niepewnie miejsce obok nastolatka, spuściłem głowę i zacząłem miąć rozciągnięte już rękawy od swojego swetra.

            -Raczej nie musze was uświadamiać, że przemoc w tej szkole jest karana – zaczęła swoją wypowiedź a ja mimowolnie zadrżałem na stanowczość jej słów. – nie będę przedłużać bo właśnie zaczęła się lekcja – powiedziała to sprawdzając na zegarek spod grubych szkieł. Wyglądała komicznie w okularach z grubą oprawką co nie pasowało do jej ostrego charakteru, była postrachem wszystkich uczniów i raczej bez najmniejszych wyjątków. – więc od razu zacznę od kary. Przez cały tydzień będziecie zostawać po lekcjach.

            -Że co?! – wrzasnął Zayn. – pani chyba sobie kpi ze mnie – dodał rozbawiony. Czasami jego odwaga była niczym w porównaniu do głupoty, którą posiadał.

            -Po pierwsze nie takim tonem, a po drugie właśnie dzięki tobie będziecie sprzątać całą szkołę na błysk. – Zayn debilu, jeszcze raz się odezwiesz a uwierz mi, że znów coś tobie zrobię. Dyrektorkę najwyraźniej ucieszyła frustracja chłopaka i chciała jeszcze bardziej go podpuścić, by dostać kolejne bezsensowne zajęcia.

            -Ja nie jestem niczemu winny! To ten idiota mnie uderzył – wskazał na mnie zdenerwowany nastolatek. Czy on nie potrafi opanować swoich nerwów?

            -Koniec tej rozmowy, chyba że któryś z was chce coś jeszcze powiedzieć? – spojrzała na nas i nie dając wyjść nawet najmniejszemu słowu z naszego gardła, wstała i kazała wracać na lekcję.

            -Tylko pogratulować – popchnął mnie, kiedy wyszliśmy na pusty korytarz.

            -Mogłeś nie wymyślać na mnie, w przeciwieństwie do ciebie nie jestem pedałem. – krzyknąłem mu prosto w twarz. Zmieszał się na te słowo, lecz po chwili otrząsnął się i poszedł w stronę wyjścia. Oooo.. czyżbym trafił w czuły punkt naszego złego chłopczyka? Jednak pomimo, że tym razem górowałem nad nim, poczułem się winny.

            -Hej, gdzie idziesz? – krzyknąłem za nim. Nawet się nie odwrócił, więc postanowiłem ponownie zwrócić jego uwagę na moją osobę – pytałem gdzie idziesz – ostatnie dwa słowa mocniej zaakcentowałem. Widać usłyszał i odwracając się na pięcie zacisnął dłoń w pięści mówiąc do mnie przez zęby.

            -Nie-twoja-pieprzona-sprawa! - zwrócił się w stronę wyjścia i już go nie było.