Rozdział 4

Cześć.

 Chciałam przeprosić, ale ten rozdział nie wyszedł najlepiej & jest krótki

Dedykuje go Kylie, która dalej nie znalazła nazwy programu, o który prosiłam. haha <3

Bez zbędnych formalności, czy czegoś tam, oto rozdział:

(oczywiście bardzo proszę o komentarze , za które chciałam podziękować wszystkim, którzy je tutaj dodają) nie spodziewałam się, że aż tak mile odbierzecie moją yy twórczość? - haha. powinnam rozszerzyć swój słownik, bo czasami brakuje mi odpowiednich określeń. :D

ostrzegam, wyszedł niczym flaki z olejem ... brak weny & pomysły :C

Nie miałem ochoty biegnąć za Zaynem i pytać, gdzie zamierza się udać, bo sam musiałem wracać na własne zajęcia i przejmować się swoimi własnymi sprawami. Ciekawe jak źle odbierze moja rodzicielka fakt, iż jej synek bił się w szkole. Wolałem o tym nie myśleć, bo tylko utwierdzało mnie to w przekonaniu, że to nie był najlepszy pomysł uderzyć Malika w zatłoczonym korytarzu. Może gdyby nie było dyrektorki to … nie, lepiej że interweniowała, bo gdyby Zayn się podniósł, stłukł by mnie na kwaśne jabłko.

Wszedłem do sali, w której od dobrych kilku minut trwała lekcja. Kiedy tylko uchyliłem drzwi słysząc charakterystyczne dla tej sali skrzyp nawiasów, poczułem, jak wszystkie pary oczu są skierowane w moją stronę. Zamknąłem jak najciszej drzwi i zasiadłem na swoim miejscu, obok Liama. Oczywiście nie obyło się bez komentarzy na temat spóźniania się na lekcje ze strony nauczyciela. Chyba jako jedyny spośród całej szkoły, nie wiedział, że uderzyłem Zayna Malika. Liam nadal był zły na mnie za tą całą sprawę. Tak Liam, wiem. Jestem idiotą i teraz przez ten cały tydzień będę się męczył zostając po lekcjach i sprzątać razem z chłopakiem, który na pewno ma ochotę mnie za to zabić i jeszcze ponad to wszystko, jest to osoba, którą chciałbym unikać z powodu niemiłej nocy spędzonej z nim sam na sam. Władowałem się w niezłe bagno. Po chwili zauważyłem jak kilka dziewczyn odwraca się w moją stronę i coś szepczą.

            -Ejj, Niall. W końcu ktoś mu dokopał – uśmiechnęła się w moją stronę słodziutka blondynka. Swoją drogą jest inna niż te wszystkie puste dziewczyny z tapetą na twarzy i toną błyszczyku na ustach. Jest naturalna o pięknych, szmaragdowych oczach i dołeczkami w policzkach. Odwzajemniłem uśmiech i patrzyłem jak poprawia kosmyk włosów, który lekko opadał na jej twarzyczkę i odwraca się z powrotem na swoje miejsce. Ojj Niall, znalazłem dobry powód tej bójki. Wytłumaczyłem szybko Liamowi co będę musiał robić przez najbliższy tydzień zanim zadzwonił dzwonek i szybko zmyłem się na korytarz, by móc oszczędzić sobie kazań na temat, jakiż to był głupi pomysł. Zdaję sobie z tego sprawę, ale teraz to nie ma znaczenia, gdy przechodząc przez korytarz wszyscy szczerzą się w moją stronę i witają się ze mną… Witaj szkoło – nadchodzę !

           

~***~

           

            Lekcje minęły z jakieś pięć minut temu a ja siedzę na korytarzu i rozglądam się na wszystkie strony, by dostrzec Malika. Mieliśmy już dzisiaj odpokutować za nasze grzechy sprzątając po lekcjach. Okey, tylko za to, że ja go uderzyłem, ale mógł nie gadać na mnie tych wszystkich bzdur. Na szczęście i tak ucichły. Zayn, gdzie jesteś! Ywww, ile już tutaj jestem, 10 minut? O brawo, jeszcze lepiej - dyrektorka idzie w moją stronę.

            -Gdzie Zayn? –  spytała najwyraźniej nie mogąc znaleźć naszej zguby. Rozejrzałem się ostatni raz po korytarzu i pokazałem ruchem ramion, iż nie mam pojęcia, gdzie się znajduje.

            -W takim razie obaj będziecie płacić za głupotę jednego – rzekła w moją stronę najwidoczniej zdenerwowana – Przedłużam wam karę o tydzień – jej głos był stanowczy, wolałem się nie sprzeczać wiedząc, że może zmienić decyzje. Oczywiście na gorsze - mogła jeszcze bardziej przedłużyć, czego bym nie przeżył, bo dwa tygodnie z Zanem to i tak jest stanowczo zbyt długo, lub dodać do sprzątania całej szkoły, zapewne zmywanie czy gotowanie w szkolnej stołówce. ZAYN GŁUPKU! Zatłukę cię jak spotkam. Mówię poważnie. Chociaż lepiej żeby ktoś asekurował całe to zajście, bo gdyby to on przejął kontrolę.. nie chcę wiedzieć co by było ze mną. Przytaknąłem zrezygnowany głową .

            -Wracaj Niall do domu, jutro chcę widzieć tutaj ciebie i Zayna, jak nie to dodam kolejne kilka dni, albo od razu cały miesiąc. Ma się to więcej nie powtórzyć – przełknąłem gule w gardle i wstałem z małej ławki na korytarzu strzepując niewidzialne pyłki z koszuli i poprawiając ją tym samym. Ze spuszczoną głową wyszedłem ze szkoły uprzednio zarzucając plecak na ramię. Wziąłem głęboki oddech uspokajając nadszarpane nerwy i udałem się w stronę mojego domu oddalonego o zaledwie 15 minut drogi stąd. Rozmyślałem cały czas, co by się stało, gdybym go udusił. Tak, gdybym to zrobił, bo w następny tydzień szykuje się niezła impreza u znajomego i pomimo mojego strachu przed jakąkolwiek zabawą, zapewnili mnie, że będzie świetnie i w ogóle extra … tylko musiałem się upewnić, czy Zayn jest zaproszony. Raczej nie powinien się zjawić, ale miałem lekkie obawy. Teraz już wiem, że albo nie będzie mnie na tej imprezie, albo przyjdę, gdy już będzie trwać w najlepsze i jako jedyny będę trzeźwy.. oczywiście do pewnego momentu. Mogłem rozmyślać nad tym w nieskończoność, ale w końcu dotarłem pod drzwi mojego domu. Wszedłem zamykając za sobą drzwi, rzucając plecakiem i zdejmując szybko buty, gdy na wejściu było czuć piękny zapach dochodzący z kuchni i dźwięk krzątającej się mamy. Znalazłem się tam wręcz w trybie natychmiastowym, by przywitać mamę całując w policzek i zasiadając przy stole. Uśmiechnęła się w moją stronę – no tak, nie wiedziała o żadnej bójce, która miała miejsce w szkole. Nie wiem, kiedy jej to powiem, ale jak na razie nie będę psuł takiego dobrego nastroju. Przyszykowała moje ulubione ciasto czekoladowe. Chyba naprawdę chce, bym nigdy nie zrzucił ten nadmiar tłuszczyku, którego staram się maskować pod luźnymi podkoszulkami czy zesuwając swetry. Już dawno chciałem zacząć chodzić na siłownię, lecz często brakuje mi czasu. Najwyraźniej muszą wystarczyć mi serie brzuszków rano i wieczorem, które i tak nie wystarczą po tych posiłkach, jakie jadam. Ukroiłem gruby kawałek ciasta ciesząc się jego smakiem i jednocześnie brudząc swoja podkoszulkę. Tak Horan, ty to zawsze jadłeś niczym pięcioletnie dziecko. Kiedy sprzątnąłem wszystkie okruszki z talerza podziękowałem i wybiegając po schodach schowałem się w swoim pokoju. Poczułem wibracje w kieszeni a kiedy wyjąłem telefon na wyświetlaczu widniał nieznany mi numer. Odebrałem szybko wiadomość ‘ Cześć. Chyba nie przeszkadzam? Chciałbyś się może spotkać za kilka minut pod moim domem, by przejść się na lody włoskie? Alyson Xx ’  Alyson? – pomyślmy.. która to? Aaa tak! Jestem genialny, to ta blondyneczka która odezwała się do mnie w trakcie lekcji. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej zgodziłem się. Uprzednio zmieniając pobrudzone ubrania i poprawiając włosy wybiegłem z wielkim bananem na twarzy informując rodzicielkę o moim spotkaniu. Cieszyłem się tak samo bardzo, jak wskazywał na to mój ogromny uśmiech.     

Kiedy byłem już na miejscu czekała na mnie na schodkach przy jej domu. Uśmiechnęła się promiennie ukazując urocze dołeczki w policzkach i wstała poprawiając kremową sukienkę. Otworzyłem furtkę niczym dżentelmen na co cichutko się zaśmiała. Ująłem jej zgrabną dłoń splątując nasze palce razem i ruszyliśmy w stronę budki z lodami włoskimi. Przez całą drogę rozmawialiśmy śmiejąc się z błahych rzeczy, które ostatnimi czasy działy się w szkole. Kiedy znaleźliśmy się na miejscu zamówiliśmy dwie porcje o tym samym smaku – truskawkowym. Oboje wielbimy ten smak, na ogół nic nadzwyczajnego, ale wystarczyło by wywołać kolejny uśmiech na naszych twarzach. Muszę przyznać, że ta dziewczyna poprawiła mi humor. Odprowadziłem ją pod jej dom, który mówiąc szczerze nie znajdował się w przyjemnej dzielnicy. Jako jedyny wyróżniał się zadbanym ogrodem, kiedy to w innych dominowała szara barwa traw i tylko gdzieniegdzie posadzone były drzewa, chyba jako jedyne nadawały kolor. Ja sam bałbym się tutaj mieszkać, choć może to wszystko tylko stwarza pozory niebezpiecznej okolicy, ja uważałem, iż sąsiedzi nie są tutaj zbytnio mili. Wychodziłem właśnie z tej uliczki, gdzie w pewnej chwili spostrzegłem znaną mi postać siedzącą na jednym ze schodków opuszczonej kamienicy. W ręku trzymała ona papieros i gdy za każdym kolejnym razem wpuszczała gęsty dym do swoich płuc, na twarzy widniał przez pewien moment spokój i ukojenie, by po chwili znów można było dostrzec pełne zmartwienia i obawy spojrzenie. Nie, nie patrzył na mnie. Spoglądał w dal na zachodzące słońce. Kiedy przerwał palić zgniótł i wyrzucił za siebie niedopałek, by następnie stanąć na równe nogi i pójść w moją stronę. Zamarłem, gdy spostrzegłem, że jego wzrok odnalazł moją osobę. Zresztą czy to dziwne, skoro stoję tak na chodniku obserwując go przez ten cały czas.

            -Co tutaj robisz? – uprzedziłem go zadając jako pierwszy pytanie. Widziałem, że sam zamierzał zrobić to samo. Stanął przede mną z założonymi rękami opierając się o zardzewiałą i otwartą w połowie bramę.

            -Czy to ważne? A teraz ty, dlaczego się mi przyglądałeś przez ten cały czas? – brawo Horan, jednak było cię widać. Postanowiłem nie dać po sobie tego poznać, że zmieszałem się na jego słowa a dokładniej na brak sensownych wymówek.

            -Dlaczego uciekłeś ze szkoły? Przez ciebie mamy kolejny tydzień zostawać w niej i ją sprzątać. – postanowiłem nie odpowiadać na poprzednie pytanie. Spojrzałem w jego ciemne oczy, dopiero teraz zauważając ich głębię. Jakie to głupie Horan. Pewnie… masz rację, gap się na chłopaka, gdy przed chwilą byłeś na randce z Alyson… chyba, że tego randką nie można nazwać. W każdym razie miłe spotkanie z uroczą dziewczyną. Nastolatek wyrwał mnie z moich rozmyślań. Prychnął kiwając głową z dezaprobatą i spuszczając tym samym wzrok na ziemię.

            -Wkurwiłeś mnie wtedy – powiedział bez żadnych emocji w głosie. Chyba zbyt bardzo przyjął do siebie moja słowa. No tak, raczej nikt nie chciałby być nazwany ‘pedałem’, ale bez przesady Malik, żeby moje nic nie znaczące zdanie wyprowadziło cię z równowagi. Przecież w końcu nie przejmujesz się opinią innych. Odetchnąłem ciężko nie wiedząc jak wybrnąć z tej sytuacji: mam go przeprosić? Nie wiedziałem jak się za to zabrać.

            -Słuchaj, to nie tak, że .. – musiałem zebrać myśli. – zresztą nieważne – machnąłem ręką dając znak, że to już nieważne. Chciałem zakończyć tą krępująca rozmowę, jednak Zayn nie podzielał mojego pomysłu.

            -Nie no słucham. Chciałbym wiedzieć co jeszcze o mnie myślisz. – chyba był lekko podenerwowany. Przełknąłem gule w gardle, chcąc się odezwać, jednak mulat kontynuował swoją wypowiedź – że skoro jestem inny to pewnie, miej prawo ze mnie szydzić.

            -Zayn! To nie tak! – wrzasnąłem w jego twarz – po pierwsze mogłeś nie mówić na mnie tych wszystkich bzdur, a po drugie – ponownie próbowałem przełknąć gule i ponownie bez żadnych rezultatów. Odwróciłem wzrok od oczu nastolatka, w których szczerze mówiąc lekko się zatraciłem i kontynuowałem swoją wypowiedź – a po drugie to… mogłeś tego nie robić – wiedział o co mi chodzi. Chyba każdy zdążyłby się zorientować. Chłopak zaczerpnął powietrze ustami i głośno odetchnął.

            -Idź już Horan. – powiedział zrezygnowanym tonem.

            -Mam nadzieję, że przynajmniej jutro zostaniesz po lekcjach Nie mam zamiaru ani najmniejszej ochoty dostawać kolejny tydzień przez twoją lekkomyślność. – starałem się jak tylko mogłem powiedzieć opanowanym tonem i siliłem się by brzmiało to w miarę delikatnie. Chyba nie przejął się najmniejszymi moimi staraniami, bo zapatrzył się w jeden punkt usilnie nad czymś myśląc. – Zayn , słyszysz? – spytałem i machnąłem ręką, by oderwać go z transu.

            -Idź już serio, Niall – powiedział to wymijając mnie i idąc w przeciwnym kierunku niż ja.