Rozdział 2

Witam.
 Wczoraj nie miałam dostępu do dłuższego korzystania komputera, przez co nie mogłam poprawić błędów w 1 rozdziale. Co prawda nie jest on idealnie poprawiony, ale jak na moje możliwości raczej można powiedzieć, że się.. udał? Zanim to zrobiłam szarpały mna nerwy, wiec musiałam odreagować kończąc rysunek. Nie potrzebnie w takim stanie go robiłam, bo niestety go zniszczyłam...

Nie zanudzając oto rysunek ..

Minuty zdawały się dłużyć w nieskończoność. Zaczął poruszać się coraz szybciej nie wiedząc jaką szkodę mi robi. Nie będę w stanie spojrzeć w lustro, by przypatrzeć się sobie bez najmniejszego obrzydzenia swoją osobą. Jednak On traktował to jako zabawę. Stłumione jęki wydobywające się z Jego gardło nasilały się zza mych pleców. Jakie to było odrażające. W końcu usłyszałem jak doszedł. Mogłem odetchnąć z ulgą, gdy w końcu mnie wypuścił. Odsunął się zbierając porozrzucane po całym pokoju ubrania i zaczął je na siebie wkładać. Natychmiast zrobiłem to samo.

            - Rasowa dziwka z Ciebie Horan – zaśmiał się podczas, gdy ja zakładałem ciemne rurki. Nie patrzyłem w jego stronę, ale czułem, że przeszywa mnie wzrokiem. Krępowało mnie to, każdy ruch wydawał się być trudniejszy. Nie odpowiedziałem na ten jakże miły komplement. Rozejrzałem się po całym pokoju nie mogąc znaleźć białej podkoszulki, którą brutalnie pozbył się mulat w przeciągu kilku sekund. Zayn zaśmiał się widząc zdezorientowanie na mojej twarzy i wskazał na swe ręce, w których trzymał moją własność. Wzrok utkwił mi w ziemi, wyciągnąłem rękę, by mi ją oddał. Zrobił to rzucając podkoszulką w moje ręce a następnie podchodząc do szafy. Wspiął się na mebel obok, by zdjąć klucz, którego przede mną schował.

            - Nie potrzebnie nawet tam go dawałem. I tak byś nic nie zrobił – szydził ze mnie a ja czułem się poniżony. Czułem? Ja byłem poniżany ! Usłyszałem brzdęk uderzających kluczy o zamek i po chwili drzwi stały otworem. Natychmiast wyszedłem z pokoju do którego nigdy nie będę pałał miłością, zresztą równie dobrze mogę tak powiedzieć o lokatorze. Otworzyłem frontowe drzwi. Rozejrzawszy się po okolicy wyszedłem na ulicę i idąc środkiem chodnika spojrzałem na zegarek. 0:16 – czyżby niekończące się tortury trwały krócej niż myślałem? Nie mogłem w takim roztrzęsionym stanie wrócić do domu. Postanowiłem udać się do pobliskiego parku. Usiadłem na ławce opierając się łokciami o nogi i chowając twarz w dłoniach. Rozmyślałem nad swoim życiem i czy ktokolwiek zauważyłby, że mnie nie ma… Nie zrozumcie mnie źle, ale w takich chwilach jak te najchętniej pożegnałbym się ze światem. Jednak nawet i na niefortunny wypadek, w którym przez przypadek znalazłbym się na dachu wysokiego budynku - nie miałbym odwagi zrobić cokolwiek, by zakończyć swoje żywota. Tylko, że udowodnienie sobie samemu, że potrafiłbym posunąć się do takiego czynu, nic by tutaj nie dało. Ucieczka, czy śmierć to najprostsze rozwiązanie. Wmawiajcie sobie jak chcecie, ja tak uważam i to jest moja teoria, którą będę się twardo trzymać, będąc żywym na tej ziemi. Nie wiem ile spędziłem godzin w tym parku, lecz zdążyłem strasznie zmarznąć. Postanowiłem wrócić do domu czując, jak promienie słońca otulały moje różowe od zimna policzki. Zgadza się, nastał poranek. Kolejny bezsensowny dzień w którym jestem tylko szarym i nic nie znaczącym człowiekiem…

            Minął już chyba tydzień od czasu jakże ‘niezapomnianej’ nocy. Nie chodziłem do szkoły udając złe samopoczucie przed rodzicami i lekarzem, jednak sielanka nie mogła trwać wiecznie. Wręcz zmusili mnie bym wrócił do szkoły. Stałem właśnie przed masywnymi drzwiami do budynku zza których dobiegały donośne śmiechy i gwary. Popchnąłem mocno drzwi i znalazłem się na zatłoczonym korytarzu. Rozejrzałem się na wszystkie strony, czując się niepewnie jak jeszcze nigdy. Pragnąłem nigdzie nie spotkać tego psychopatę. Na szczęście nie było go w pobliżu, jest zbyt wcześnie jak dla Niego - stwierdziłem. Przedostałem się do mojej szafki i po chwili zorientowałem się, że widnieje na niej wielki napis ‘Pedał’. Wystraszyłem się, pewnie już wiedzą. Jezu! Co ja teraz zrobię ?! Chciałem zapaść się pod ziemię, gdy inni patrzyli na mnie, podczas gdy ja stałem w osłupieniu  przyglądając się temu dziełu. Kto to zrobił? Błagałem by był to Zayn, by nikt inny o tym nie wiedział. Przełknąłem głośno ślinę i wolnym krokiem podszedłem do swojej szafki. Przekręciłem kilka razy by wpisać dobrze mi znaną kombinacje liczb. Szybko wyjąłem z niej potrzebne rzeczy i natychmiast udałem się na pierwszą lekcję, zaraz po usłyszanym dzwonku. Lekcja biologii , ach jakież to będzie interesujące. Usiadłem w swojej ławce i czekałem na przybycie nauczyciela oraz resztę uczni, którzy mozolnie dochodzili do swojego miejsca. Tuż obok mnie dosiadł się, jakby to określić, mój dotychczasowy sąsiad z ławki. Liam Payne – straszny lizus nauczycieli, ale całkiem spoko gość. Przez te kilka miesięcy, kiedy razem siedzieliśmy zdążyłem poznać Go z tej lepszej strony. Mówię lepszej, ponieważ zawsze uważałem Go za typowego kujona.

            - O co chodzi z tą szafką? – spytał zasiadając na swoim miejscu.

            - Ciebie też miło widzieć – zaśmiałem się, by dłużej zastanowić się nad odpowiedzią - Z jaką szafką? – Tak, Horan jesteś mistrzem. Twoja głupota zawsze była niezawodna. Wyjrzałem przez okno ignorując spojrzenie jaki zagościł na twarzy ciemnego blondyna, przez które miałem ochotę się zapaść pod ziemię. 

            - Z jaką szafką. Z Twoją kretynie – zawsze kochałem Go za to, że nie przejmował się czy inni słuchali czy nie. Chyba zauważył, że powiedział zbyt głośno i wysłał mi przepraszające spojrzenie. – powiesz o co chodzi? Do tego nie było Cię kilka dni w szkole. Nie odpisywałeś na żadne sms-y – powiedział cichym tonem. Jesteś Horan, myśl ! Wysil ten twój móżdżek chociaż raz i wymyśl sensowną odpowiedź.

            -Tak jakoś wyszło – zadziwiam sam siebie, że takie genialne tłumaczenie zdołałem wydusić z siebie. Nagle szanowny pan Nezbit uderzył całą siłą dziennikiem o biurko, próbując uciszyć tłum nie przejmujących się obecnością nauczyciela nastolatków. Wszyscy momentalnie wyprostowali się i zaprzestali bezsensowne rozmowy. Liam spojrzał na mnie, wiedziałem że nie odpuści tak łatwo. Czekała nas rozmowa . Muszę wymyślić jakąś sensowną wymówkę. Patrzyłem jak pan Nezbit z niechęcią tłumaczy swoje zajęcia. Nawet nie wiem co mówił, ponieważ myślami odbiegałem całkowicie od lekcji, do nieszczęśliwego spotkania Zayna. Po co w ogóle poszedłem na tą głupią imprezę? Może gdyby Eleanor była ze mną jeszcze przez ten jeden dzień potoczyłoby się to zupełnie inaczej. A właśnie, Eleanor. Musze się dowiedzieć kto jest Jej nową ‘miłością’. Zabawny jestem, będę śledził swoją byłą dziewczynę. Zamieniam się w jakiegoś yy.. a nieważne. Sam nie wiem jak to określić. To nie tak, że jestem o Nią zazdrosny czy coś, ale to tylko z ciekawości Ten tydzień dał mi do zrozumienia, że potrafię żyć bez Niej u boku, że potrafię o Niej zapomnieć,. Może to zasługa Zayna, którym cały czas zaprzątywałem sobie głowę. Ha! Znalazłem jedyny plus tego. Chociaż nie, wolałbym się przejmował dziewczyną niż żebym zamartwiał się tym, co będzie jeżeli Go ponownie zobaczę.  Z moich rozmyślań wyrwał mnie dzwonek. Całkiem szybko minęła ta godzina, pewnie dlatego, że nie próbowałem nawet słuchać paplaniny naszego szanownego nauczyciela. Przechodziłem w stronę następnej sali, w której miały odbywać się kolejne bezsensowne zajęcia. Unikałem Liama, więc najszybciej jak tylko mogłem dostałem się pod klasę, by następnie wtopić się w tłum. Odwróciłem się by upewnić się, że Go zgubiłem. Naprawdę nie miałem teraz ochoty rozmawiać z Nim i jeszcze na ten temat. Nie chciałem, by ktokolwiek o tym wiedział, chociaż Zayn powiedział to wszystkim napotkanym osobom. Nagle na kogoś wpadłem. Pierwsze co poczułem to te mocne perfumy… nie, nie , nie NIE ! Podniosłem głowę i zamarłem. Moje modlitwy na nic się tutaj nie zdały, które odmówiłem czując ten lekko do zawirowania głowy zapach perfum. Stałem tak niczym posag z nieokreśloną miną twarzy i wpatrywałem się w Jego… uśmiech?

            - Na co się tak patrzysz? – zaśmiał się mierzwiąc moje włosy. Natychmiast odskoczyłem odwracając wzrok od tych ciemnych tęczówek, które wydawały się pełne radości. Odwróciłem się na pięcie i wręcz uciekłem. Jak najdalej od Niego. Usiadłem na ławce i z pustką w głowie. O-co-Mu-do-cholery-chodzi?! Nie rozumiem już niczego. Przecież nie powinien się uśmiechać na mój widok, tak na MÓJ widok. Moja kraina beztroskich jednorożców i latających wróżek zaburzył dźwięk dzwonka. Trzeba było wracać do pytającego spojrzenia Liama, bezsensownych wykładów o … zabijcie mnie. Teraz mamy łączone lekcje z ZAYNEM. Świat zawalił mi się momentalnie. Chociaż nie, już był zrujnowany, ale tym razem jeszcze bardziej i … nie. Ja nie chcę tam iść. Może gdybym udawał jakiś atak serca czy coś nie musiałbym siedzieć w jednej sali z NIM. Taaaa, i tak za każdym razem, gdy będziemy mieli ze sobą lekcje. Ze spuszczoną głową i plecakiem zawieszonym na ramieniu wszedłem razem z klasą do pomieszczenia. Od niechcenia usiadłem w ostatnim miejscu, gdzie przeważnie siadałem. Wyjąłem książki i spojrzałem na ławkę Zayna. Siedział z Harrym, takie papużki nierozłączki. Zawsze ze sobą trzymają i wszędzie ze sobą chodzą. Pewnie nie było Harrego na imprezie i Zayn nie miał z kim gadać. Boże, o czym ja myślę. Bardzo interesują mnie sprawy mulata, że aż będę Go śledził i wpisywał do pamiętnika co robi, co je, z kim chodzi za szkołą zapalić, z kim aktualnie jest w związku, jaką dziewczynę właśnie przeleciał, chociaż teraz jakby tak patrzeć to chyba nie interesuje się dziewczynami. Chyba, że właśnie mnie olśni i powie, że pomylił mnie z jakąś tlenioną blondynką. Przyglądałem się chłopakowi chyba z dobre kilka minut patrząc jak wymienia swoje spostrzeżenia z Harrym i na pewno nie na temat lekcji, na to jak właśnie te dwie nienormalne osoby dźgają się w brzuch długopisem olewając prośby nauczyciela, o to by przestali, na to jak się uśmiecha i ma takie idealnie białe zęby, na to jak Jego oczy błyszczą i na…. JEZUS HORAN! Skarciłem się w myślach.. O czym ja myślę?! Ten debil mnie zgwałcił a ja patrzę na Niego jak na obrazek. Uspokój się, dobrze Ci to zrobi. Potrzebujesz więcej tlenu, bo żle funkcjonujesz z nie dotlenionym mózgiem. Chyba Zayn zauważył to, że się Jemu przyglądam, bo odwrócił wzrok w moją stronę i uśmiechnął się. Speszyłem się i momentalnie wróciłem do omawiania jakże sensownych wykładów na temat właściwości metali. Mam nadzieję, że ta lekcja chemii minie równie szybko jak poprzednia. Mój wzrok jednak nie potrafił znaleźć nic bardziej interesującego, niż ławka przede mną po prawej stronie. Tak, ławka tego psychopaty, który teraz stwarzał pozory niczego nie winnego chłopczyka z wielkim uśmiecham na twarzy i iskierkami w czekoladowych tęczówkach. Wręcz promieniował radością. Chciałbym mieć taką krótką pamięć, by wyrzucić te rzeczy które miały miejsce niedawno, bo zdawało się, że całkowicie o nich zapomniał. Znów odwrócił się w moja stronę a ja poczułem zalewającą mnie falę gorąca. Momentalnie zrobiłem się czerwony, bo właśnie nakrył mnie, już drugi raz w tym dniu, na wpatrywaniu się w Niego.

Ciekawe co sobie myśli. Znów się uśmiechnął w moją stronę, lecz ja udawałem, że tego nie widzę. Tak Horan, nie widzisz… Dalej dręczyły mnie myśli związane z moją szafką, no bo kto inny mógł mi ją tak oszpecić? Chyba, że jednak ktoś inny też wie… Nagle na mojej ławce, którą dzieliłem z Liamem, znalazła się karteczka. Rozejrzałem się po klasie i spojrzałem na wyrwaną z zeszytu, poszarpana po rogach zgiętą kartkę. Otworzyłem ją z niemałym zainteresowaniem i przeczytałem pierwsze zdanie. ‘ Chyba ktoś tutaj nie może o mnie zapomnieć .  Zayn  Xx’